നിനക്കായ് ...

ഇനി എത്ര നാളുകള്‍ കാത്തിരിക്കണം....
ഞാന്‍ നിന്റെതും നീ എന്റെതുമാകുവാന്‍...

വേര്‍പാട്‌

ഇന്നെന്റെ മനസ്സിലൊരുചെറുനാളമായ് നിനോര്‍മ്മകള്‍ ജ്വലിക്കവേ...
അന്തരംഗം മിടിക്കുന്നു നിന്‍ സാമീപ്യത്തിനായ്.......

എഴുതുവാനേറെയുണ്ടെങ്കിലും കൈയും മനസ്സും ഏകാഗ്രയുടെ ചട്ടകൂടില്‍
നിന്നറിയാതെ വഴുതിമാറുകയാണോ...
വേണമൊരിത്തിരി നേരം നിനക്കായ്.... ഇവിടെ എന്റെ വിരല്‍തുമ്പിനാല്‍
രണ്ടക്ഷരം കുറിച്ചീടാന്‍

പടി ഇറങ്ങി പോയ പല സൌഹൃദങ്ങളും ഇന്നെന്റെ ഹൃദയത്തിലെവിടെയോ ഒരു നോവായ് പടരുന്നു....
ഒരിത്തിരി കാലം പിറകോട്ട് സഞ്ചരിക്കാനാവുമെങ്കില്‍..
പോയേനെ ഞാന്‍ എന്റെ പൊയ്പോയ ആ നല്ല നാളുകള്‍ തേടി....

പുതുനാമ്പ്

 ഒരു നവയുഗത്തിന്‍ പുതുമുകുളമിതാ  വിടരുകയായ്‌...

......

ഇനിയെന്‍ നാളുകള്‍ നിന്നോടൊപ്പം........

 നിന്‍ കയ്യിലെന്‍ കൈ കോര്‍ത്ത്‌ നടന്നു തീര്ക്കാമൊരുമിച്ചീ ജീവിതയാത്ര.....

കൊച്ചു കൊച്ചു ഇണക്കങ്ങളും പിണക്കങ്ങളുമായി....

കൊതിതീരും വരെ സ്നേഹിചീഭൂവില്‍ നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങള്‍കൊന്നിച്ചു  ജീവന്‍ പകരാം......

പ്രിയ വായനക്കാരെ... ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം അറിയിച്ചോട്ടെ..

ഞാന്‍ ഇവിടെ കുത്തികുറിക്കുന്ന പലതും ആരെയും ഉദ്ദേശിച്ചല്ല എഴുതുന്നത്‌...

പലയിടത്ത് നിന്നും കിട്ടുന്ന തുണ്ടും മുറിയും വെച്ച് എന്റെ ഭാവനയില്‍ വിരിയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ എന്റെ ശൈലിയില്‍ ഞാന്‍ കോറിയിടുന്നു എന്ന് മാത്രം.... ആര്‍ക്കെങ്കിലും അതില്‍ എന്തെങ്ങിലും വിഷമം നേരിടുകയാണെങ്കില്‍ എന്നോട് പറയണം... 

ആരെയും വേദനിപ്പിക്കാന്‍ ഒട്ടും ആഗ്രഹാമില്ലെനിക്ക്.... 

മരണം എന്നും എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു...........

 അവളെ ഞാന്‍ എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ പല തവണ സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുണ്ട്............പക്ഷെ ..

പ്രിയപ്പെട്ടവരേ എന്നില്‍ നിന്നവളകറ്റിയപ്പോള്‍ മുതല്‍ അവളെ ഞാന്‍ വെറുക്കാന്‍ തുടങ്ങി......

 എന്നാല്‍

... എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ എനിക്ക് ദുഃഖം സമ്മാനിചു പലരും കടന്നു പോയിട്ടുണ്ട്....

അവരെ ഞാന്‍ അറിയാതെ അറിയാതെ വീണ്ടും വീണ്ടും സ്നേഹിക്കുകയാണ്............
എന്നെ ഒരുപാടു വേദനിപ്പിച്ചവരായിട്ടും....

............. എന്തെ എനിക്കവരെ വെറുക്കാനാവുന്നില്ല..

മരണത്തെ വെറുത്ത പോലെ.....

ജീവിതം ചിലപ്പോള്‍ അങ്ങിനെ ആണ്... പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന പലതും കൈവെള്ളയിലൂടെ ഒലിച്ചു പോവുന്നത് നോക്കി നിസ്സഹായതയോടെ വെറുതെ   നില്‍ക്കേണ്ടി വരും....

അന്നേരം.......

ഒരു വാക്ക് കൊണ്ടോ നോക്ക് കൊണ്ടോ ചെറുക്കാനാവാതെ.....
ആരോടും പരിഭവവും പരാതിയും പറയാനാവാതെ...
എല്ലാവരില്‍ നിന്നും അകന്നു മാറി...... ഇരിക്കാന്‍ തോന്നുന്ന വേളയില്‍

 ആശ്രയം തേടുന്നത് ... എന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന നമ്മുടെ ആരധനാമൂര്‍ത്തികളില്‍ ആണ്.......

സങ്കടങ്ങളും, വിഷമങ്ങളും കൊണ്ട് മൂടികെട്ടിയ മനസ്സിന്റെ ഭാരമിറക്കി വെച്ച് ഒരിത്തിരി നേരം .. അവരോട് എല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞ്...............കലുഷിതമായ മനസ്സില്‍ ഒരിത്തിരി ആശ്വാസത്തിന്റെ വെളിച്ചം പടര്‍ത്തി..............
മനസ്സിന്റെ കോണില്‍ എവിടെയോ കിടന്നു നീറാനായ്‌ ആ ഓര്‍മകളെ ബാക്കിയാക്കി ... സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോഴും............

....................ബാക്കിയാക്കി വെച്ച് പോയ ആ നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളെ.............  അറിയില്ല എന്തിവിടെ നിങ്ങളെ പറ്റി എഴുതണമെന്ന്......................................

സൌഹൃദത്തിന്റെ താളുകളില്‍ എഴുതി ചേര്‍ക്കാന്‍ വീണ്ടുമൊരു ദിനം കൂടി.... 

പറയുവാനേറെയുണ്ടിനിയും നിന്നോടെനിക്ക്‌....
കേള്‍ക്കുവാന്‍ നീയെന്നരികിലുണ്ടെങ്കില്‍....

ആശകളും മോഹങ്ങളും എല്ലാമൊരു പാഴ്സ്വപ്നമായ് മാറിയ ഈ
നിമിഷത്തില്‍...
വിടവാങ്ങുകയാണ്..... ആരോടും പരിഭവമില്ലാതെ... പിണക്കമോ പരാതിയോ ഇല്ലാതെ...
 എന്നെന്നും നിനക്ക് നന്മകള്‍  മാത്രം ഉണ്ടാവാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട്.....

എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഞാന്‍ കാത്തുവെച്ച ഒരു പൂവുണ്ടായിരുന്നു
മധുരമാം പ്രണയത്തിന്‍ മന്ദഹാസവും പരിമളവും ഉള്‍ക്കൊണ്ട ഒരു പൂവ് ....
ഇന്നത്‌ കരിഞ്ഞുണങ്ങി കഴിഞ്ഞകാലത്തിന്‍ ഓര്‍മയുടെ പ്രതീകമായ്
എന്നില്‍ ചെറിയ ഒരു നോവ്‌ പടര്‍ത്തി നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ അറിയാതെ... എന്റെ മനസ്സ് ഇന്നും തുടി കൊട്ടുകയാണ്....
ഒന്ന് കൂടി ആ പൂവിനു പുതു ജീവന്‍ കിട്ടുവാനായി......................

വരും ദിനങ്ങളിനി എന്തെനിക്ക് നല്‍കും....
നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങളോ അതോ... അടര്‍ന്നു വീണ സ്വപ്നത്തിന്‍ നനവാര്‍ന്ന ഓര്‍മകളോ...
 കാത്തിരുന്നു കാണാം...........

പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാരെ..

ഞാന്‍ ഒരു സത്യം നിങ്ങളെ അറിയിച്ചോട്ടെ......

ഈ ബ്ലോഗില്‍ എഴുതി കൂട്ടുന്ന ഓരോ സൃഷ്ടികളും ചുമ്മാ നേരമ്പോക്കാണ്...ഇത് വായിച്ചു നിങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ വിലപ്പെട്ട സമയം കളയുന്നതില്‍ അതിയായ വിഷമം എനിക്കുണ്ട്... 

എന്നാലും ഈ ബ്ലോഗ്‌ നിങ്ങള്‍ക്ക് ചിലത് കാണിച്ചു തരും .. ഒരുതരം വെളിച്ചം വീശല്‍.......................

            എങ്ങിനെ ഒക്കെ ഒരു സൃഷ്ടി ഉണ്ടാവരുത് എന്നതിനെ പറ്റി.... അതോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് കൃതാര്‍ത്ഥത  ഉണ്ട്.... ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് സത്യമല്ലേ......................!!!!!!!!!!!!!

സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ ഒരു പിശുക്കി ആണുട്ടോ.... നോട്ടുപുസ്തകത്തിലെ പേജ് നശിപ്പിക്കാന്‍ വയ്യാത്തത് കൊണ്ടാണ് ഇവിടെ എഴുതുന്നത്‌......... 

ഇവിടെ ആവുമ്പോള്‍..... എപ്പോ വേണേലും ഇഷ്ടം ആയില്ലേല്‍ മായ്ച്ചും കളയാം... എഡിറ്റ്‌ ചെയ്യാനും എളുപ്പം.......(ഇത് വായിച്ചാല്‍ തോന്നും ഞാന്‍ ഏതോ വലിയ സാഹിത്യകാരി ആണെന്ന്)... വിചാരങ്ങള്‍ക്ക്‌ എന്തിനാ കുറവ് വരുത്തുന്നത് അല്ലെ... 

  

നല്ല നല്ല സൃഷ്ടികള്‍ വായിക്കുമ്പോഴും കേള്‍ക്കുമ്പോഴും ഒരുപാടൊരുപാട്  ആഗ്രഹം തോന്നാറുണ്ട്... നല്ല ഒരു എഴുത്തുകാരി ആവണമെന്ന്.... പക്ഷെ.... പലപ്പോഴും എഴുതാന്‍ തുടങ്ങുബോള്‍... മനസ്സ് ആകെ ശൂന്യമായി പോവുകയാണ്.... എഴുതി തുടങ്ങിയ പലതും തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ ഒടുങ്ങി പോവുന്നു...

ഇനി കുറച്ചു ശ്വാസം വിടട്ടെ.... ഇത്രേം എഴുതിയപ്പോള്‍ ഒരു ക്ഷീണം...

ആ അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വന്നത്.. ഇവിടെ എഴുതികൂട്ടുന്നത്‌ വായിച്ചും  എന്നെ നാല് തെറിയും പറഞ്ഞും  വെറുതെ സമയം കളയുന്നതില്‍ എനിക്ക് വിഷമം ഉണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ ഒരിത്തിരി ഉണ്ട്... എന്നെ തെറി പറയുന്നതിലല്ല , മറിച്ചു നിങ്ങളുടെ സമയം കളയുന്നതില്‍  ......... അത്രയെ ഉള്ളു......!!!!!!!

സാന്ത്വനം

അറിയുമായിരുന്നില്ല ഈ വാക്കിന്‍ പൊരുള്‍ നിന്നെ-

കണ്ടുമുട്ടുന്നതിനു മുന്‍പ് വരെ...

വിട

എത്രയോ കാതങ്ങള്‍തന്നകലമറിയുന്നു  ഞാ-

നിന്നു നിന്നരികെയിരിക്കായാണെങ്കിലും....

നിസ്സഹായതതന്‍ മൂടുപടത്തിനുള്ളിലോളിപ്പിച്ച
മുഖവുമായി...

വിട ചൊല്ലാതെ ചൊല്ലി പിരിഞ്ഞു പോവട്ടെ
ഇനിയൊരു നാളേക്ക് കാത്തു നില്‍ക്കാതെ......

നിനക്കായ്

ഇല്ല ഇനി ഒരു മഴക്കാലവും വസന്തവും പിന്നെ

ഓര്‍മയില്‍ സൂക്ഷിക്കാനൊരു പുതു ദിവസവും..

വേദന തിന്നുവാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട ഈ പാഴ് ജീവനിന്‍-

വരുംനാളുകള്‍ - 

ചുടലതന്‍ സ്വപ്നവും പേറി തീരവേ...

എന്നെ മാത്രം സ്വപ്നം കണ്ടു.. എന്റെ ജീവിതത്തിന്‍ ഭാഗമാകുവാനായ്

നീ നഷ്ടപെടുത്തിയ ആ നല്ല കാലം ...

ഇനി എങ്ങിനെ ഞാന്‍ പ്രിയേ തിരിച്ചു നല്‍കും..

വീണ്ടുമിതാ ഞാന്‍ ഇവിടെ...